2021_IP_00039 - Interpellatie van raadslid Jef Maes: Een concreet actieplan tegen homofobie

De moord op onze stadsgenoot David heeft heel veel mensen geraakt. De verontwaardiging is terecht: hoe kan zoiets in 2021 nog gebeuren? De dood van David maakt duidelijk dat holebihaat nog verre van is uitgeroeid. De woorden ‘homo’ of ‘gay’ blijven populaire scheldwoorden. Met regelmaat van de klok verschijnen er berichten in de media over homofoob geweld. Maar ook dat is het topje van de ijsberg, het merendeel van de agressies worden niet gemeld. 

Homofobie is een structureel maatschappelijk probleem. Het stadsbestuur neemt al een aantal initiatieven. Het regenboogzebrapad is prima. En dat de stad nu regenboogvlaggen heeft uitgehangen is een mooi signaal. Maar het mag niet bij symbolische acties blijven. We moeten concrete stappen zetten. In het diversiteitsplan staan een aantal zaken opgesomd om discriminatie omwille van geslacht of geaardheid tegen te gaan. Dit is positief. Maar dit moet zeker nog geconcretiseerd worden. Wij denken dat het momentum daar is om dit nu te concretiseren en wij willen zes concrete voorstellen aandragen.

1. Oprichten van een Regenbooghuis, met steun van de stad. Het zou een zeer krachtig signaal om samen met de LGBT+ gemeenschap, jeugdhuizen en andere socio-culturele organisaties te werken aan het opzetten van een Regenbooghuis. Dit kan fungeren als een ontmoetings- en samenwerkingsplatform zodat expertise kan gedeeld worden. Ondersteunen van organisaties die opkomen voor gelijke rechten voor LGBT+ personen. De stad kan ook inzetten op projecten waarin sociaal-culturele verenigingen met verschillende doelgroepen samen aan de slag gaan. Ook jeugdhuizen ondersteunen rond specifieke projecten kan echt veel betekenen.  Door ervaringen uit te wisselen en uitdagingen samen aan te gaan, kunnen we streven naar aanvaarding in een veel breder deel van onze diverse stadsgemeenschap.
2. Investeer in preventie en sensibilisering van de bevolking. Enkel zo kunnen we geweld op straat, aanrandingen, pesterijen, en haat zoals die tegen holebi’s en transpersonen een halt toeroepen. Een regelmatige campagne van de stad die de verschillende aspecten van de LGBT+ gemeenschap in beeld brengen lijkt ons belangrijk. Deze campagnes zijn best laagdrempelig en breed, in overleg met de LGBT+ gemeenschap en hun organisaties.  
3. Pak het probleem aan op school. Bekijk samen met de scholen waar leerlingenorganisaties kunnen opgericht worden naar het voorbeeld van de Gay-Straight Alliances / Gender en Seksualiteit Allianties, waar jongeren zelf acties ondernemen om homofobie, racisme en andere vormen van discriminatie op school en daarbuiten tegen te gaan. En ondersteun dat materieel en financieel. 
4. Een open, positief klimaat op scholen rond seksualiteit en genderidentiteit is essentieel. We zien dat seksuele opvoeding tot een minimum beperkt wordt en dat het daarbij vaak alleen gaat over het reproductieve en over contraceptie. Het LGBT+-thema komt maar zelden expliciet aan bod, en dan nog op individueel initiatief van een leerkracht. Op deze manier is het onmogelijk om het thema grondig met jongeren te bespreken en zo holebi- en transfobie te bannen. Daarom lijkt het ons belangrijk dat scholen en leerkrachten ondersteuning krijgen vanuit de stad om experts uit het LGTB+-middenveld uit te nodigen in de klas en dit thema in de lessen te integreren. 
5. Vereenvoudigen om aangifte te doen van haatmisdrijven bij de politie. We pleiten ervoor bij holebifoob en transfoob geweld ook aandacht te besteden aan een zachte opvang. Bescherming van de slachtoffers met een waardige opvang en psychologische hulp is belangrijk. Het best met hulp van middenveldorganisaties die kunnen voorzien in omkadering nadien. Voor de daders van deze agressie geven we de voorkeur aan taakstraffen bij organisaties die opkomen voor holebi’s en transgenders of die strijden tegen seksueel geweld. Het lijkt ons ook belangrijk om cijfermateriaal te verzamelen, zodat kan gekeken worden hoe erg het probleem is. 
6. De stadsdiensten hebben ook een voorbeeldfunctie in inclusieve communicatie en dienstverlening, met respect voor iedereen. Je genderidentiteit komt niet noodzakelijk overeen met je geboortegeslacht, of sommigen voelen zich niet echt man noch vrouw. In onze dagelijkse omgang hebben we de neiging mensen als man of vrouw te categoriseren, maar als we willen dat dienstverlening niet afhangt van je geslacht of genderidentiteit, is het dan noodzakelijk daarachter te vragen? Is het bijvoorbeeld echt nodig te vragen naar je geslacht bij de aanvraag van een parkeerkaart of de aangifte van een fietsdiefstal? Het lijkt ons belangrijk om de stadsdocumenten door te lichten op inclusieve taal. 

Mogen wij aandringen om deze zes concrete punten mee te nemen in het beleid?