In alle eerlijkheid, het voelt soms dat we als voormalige provincie-stad stad niet meer mee zijn met onze groei.
Naast het incident op de zomerkermis merken we dit ook op het vlak van sluikstorten, gedrag in het verkeer en meer algemeen in diverse samenlevingsproblemen.
Ook vanuit de avond-horeca merken wij dat het aantal met mensen met een hoog "zorgprofiel" zeer gestaag toeneemt, in die mate dat het bij momenten een uitdaging vormt om vol te houden.
Zonder te veralgemenen lijkt het alsof heel evidente zaken, die er bij velen ingesleten waren zoals: geen vuil wegsmijten, hoffelijk gedrag in het verkeer, respect voor politie en medemens meer en meer zoek beginnen te geraken.
Terwijl het net belangrijk om je als groter wordende groep nog meer aan regels te houden.
Deze afspraken, wetten en regels zijn er immers niet om iemand te pesten.
Ze zijn er om het samenleven veiliger, beter en aangenamer te maken.
Wanneer je alleen in een groot park met kasteel woont dan kan je ietwat volgens je eigen wetten leven.
Maar hoe groter de groep wordt hoe belangrijker de afspraken worden.
Het is aan ons om ons aan die afspraken te houden en het is aan de overheid om die middels sensibilisatie, preventie en indien nodig krachtig optreden aan te pakken.
Het kan een excuus zijn om de afspraken niet te kennen maar niet om ze niet te willen leren kennen.
Ook is het aan ons de bewoners van deze stad om te blijven buiten komen, je kan je stad niet doodverklaren vanachter je klavier terwijl je zelf niet buitenkomt.
Want de stad, dat zijn jullie, dat ben ik en dat zijn alle inwoners van onze stad.
Anderzijds is aan het bestuur om met een propere stad, een goede politie-werking en meer aangename evenementen dat aan te moedigen.
Dat we niet meer terug willen/kunnen naar het Jommekesdorp van de jaren vijftig lijkt ons gezien de diverse uitdagingen (oorlog, klimaat, groeiende mobiliteit en interdependentie...) duidelijk maar dan moeten we de uitdagingen die gepaard gaan met onze groei onder ogen zien en gezamenlijk aanpakken.
Hoe we dat gaan doen wordt de uitdaging die onze gezamenlijke toekomst bepaalt, laat ons er samen werk van maken!
Concreet stellen we de vraag wat de toekomstvisie is van het bestuur om deze malaise te keren?