Op 15 juni liepen er meer dan 75.000 mensen door de straten van Brussel. Met velen werd de rode lijn getrokken om maximaal druk te zetten op de verschillende overheden in België en Europa. Met duizenden vroegen ze doortastende acties tegen de zware oorlogsmisdaden en de genocide die plaatsvinden in Gaza.
En toch werd het een paar dagen later weer heel stil over Gaza. Nochtans is er ter plekke niets veranderd. Elke dag sterven er mensen; vrouwen; kinderen... De teller staat momenteel op meer dan 55.000 doden waarvan 17.000 kinderen.
Desondanks afgelopen week het narratief in de regio werd verschoven naar Iran mogen we ons niet laten afleiden. Het internationaal recht wordt nog steeds flagrant geschonden in Gaza.
Ik citeer Rayan Awad uit een opiniestuk in Sampol:
“Democratie leeft niet op verkiezingsdagen. Ze leeft op moeilijke momenten, op plekken waar het schuurt. In gesprekken waar waarheid niet populair is. In keuzes die meer kosten dan ze opleveren. En net daar zien we vandaag een leegte. Geen stilte van rust maar stilte van afwezigheid.”
Ook al zijn wij ‘maar’ gemeenteraadsleden uit een stad die zo goed al niemand in de wereld weet liggen, ik vind het mijn/onze morele plicht om druk uit te oefenen waar het kan. Om te verwoorden en onze menselijkheid te laten spreken. Maar ook om hoop uit te stralen.
Trek mee de rode lijn! Hang de vlag van Palestina aan het stadhuis. Laat ons, zeker nu, extra aandacht voor menselijkheid vragen.