Naar aanleiding van de Internationale Dag tegen de Armoede (17 oktober 2019) hebben wij met de PVDA een persbericht uitgestuurd rond het aantal uithuiszettingen in onze stad. In 2018 is er namelijk een record aantal mensen uit hun huis gezet: niet minder dan 59 uithuiszettingen waren de trieste realiteit in onze stad. Dat is meer dan 1 per week. Een triest record en meer dan 300 % hoger dan het gemiddelde van de drie voorbije jaren (10 in 2015, 30 in 2016 en 13 in 2017).
Ik ben de voorbije weken geconfronteerd met diverse gevallen van gezinnen die uit hun huis dreigen te worden gezet.
Het CAW stapte onlangs naar de pers om het probleem van de sofasurfers aan te kaarten. Mensen die afwisselend bij vrienden op de sofa slapen omdat ze geen dak meer boven hun hoofd hebben. 53% van de jongeren die bij het CAW komen aankloppen hebben woonproblemen.
Tal van voorbeelden tonen aan dat we met een ernstige wooncrisis te maken hebben. Wat doet het stadsbestuur? "Ik doe mijn best", zegt schepen Heyrman en ik wil u best geloven. Maar u moet dweilen met de kraan open, een kraan die steeds verder wordt open gedraaid door een gebrek aan beleid op zowel Vlaams als Federaal niveau. Uw coalitiepartners op lokaal vlak zorgen op hoger niveau voor een groeiend probleem. Schrijver Erick Vlaminck en Jos Geysels, voorzitter van Deceniumdoelen formuleerden het onlangs als volgt naar aanleiding van de publicatie van hun boek: “Het is de woede omdat de cijfers en de trieste werkelijkheid achter die armoedecijfers al vele jaren bekend zijn en beschreven werden in vele rapporten, jaarboeken, studies van universiteiten en barometers van de armoedeorganisaties en gespecialiseerde instellingen en er toch zo weinig ten goede is gebeurd. Vele kilo’s papier, weinig grammen beleid. Het is de woede omdat men gedurende vele jaren meer de armen heeft bestreden dan de armoede. Het is de woede en het onbegrip over een armoedig beleid.”
Wij vragen dan ook aan het stadsbestuur: wat gaat u ondernemen om het aantal uithuiszettingen te stoppen? Wij vragen om als uitgangspunt van het beleid te nemen dat niemand uit zijn huis mag worden gezet zonder dat er een alternatief is aangeboden en er voldoende begeleiding is geweest. En al zeker niet als dit gaat om families met kinderen. Kinderen zet je gewoonweg niet op straat wat ook de oorzaak moge zijn. Housing First is een belangrijk principe als je wil voorkomen dat mensen verder afglijden in armoede en miserie.
In België werden de sociale grondrechten ingeschreven in de grondwet van februari 1994. Artikel 23 van de grondwet stelt dat iedereen recht heeft op een menswaardig leven. Dit recht omvat het recht op een behoorlijke huisvesting. In de Vlaamse wooncode wordt dit recht verder uitgewerkt als het recht op een aangepaste woning, van goede kwaliteit, in een behoorlijke woonomgeving en tegen een betaalbare prijs. Uithuiszetting houdt in dat het recht op menswaardig wonen wordt geschonden.
Ik weet dat het OCMW probeert te bemiddelen en daardoor al een groot deel van de uithuiszetting probeert te voorkomen. Maar het is duidelijk dat dit niet volstaat om het probleem ten gronde aan te pakken en het recht op wonen te garanderen. Op de commissievergadering van schepen Henne in juni presenteerde dhr. Van de Steene het jaarverslag rond wonen. Ik vroeg toen: "volgen jullie de mensen op die uit hun huis worden gezet?" Het antwoord was negatief. Het OCMW houdt geen gegevens bij over wat er gebeurt met de gezinnen die uit hun huis worden gezet. Waar zijn die 59 'uithuiszettingen' van 2018 naartoe? Wat is er met hen gebeurd? Hebben zij een woonst gevonden in Sint-Niklaas of elders? Kunt u ons een antwoord geven op deze vragen? Op de commissie wonen moest men het antwoord schuldig blijven.
Het eerste punt om een probleem aan te pakken is de ernst ervan inzien. Het tweede punt is het probleem goed in kaart brengen en alle oorzaken achterhalen. Een opvolging van deze mensen in moeilijkheden lijkt ons cruciaal om het probleem goed in kaart te kunnen brengen. Daarom willen wij vragen om deze opvolging vanaf nu op te zetten.
De sleuteloplossing ligt natuurlijk bij het versneld creëren van sociale woningen. De PVDA vraagt dat de komende zes jaar 1.000 nieuwe sociale woningen worden gebouwd, want dit is nodig om tot het Vlaamse gemiddelde van 9 % te komen in Sint-Niklaas. Als mensen vandaag gemiddeld vijf jaar op de wachtlijst staan voor een sociale woning, en sommige gezinnen zelfs na meer dan 11 jaar nog geen sociale woning kunnen betrekken, dan kunnen we echt van een wooncrisis spreken in onze stad.
Het lijkt ons ook heel cruciaal om het aantal noodwoningen op te trekken, want uit de getuigenissen blijkt duidelijk dat daar een groot tekort aan is.
Daarnaast lijkt het ons belangrijk om preventief te werken. Dat het OCMW maar kan helpen eenmaal men uit zijn huis is gezet, begrijp ik niet. Waarom kan niet preventief gewerkt worden aan een oplossing?
In 2011 heeft Samenlevingsopbouw een dossier gemaakt rond de uithuiszettingen. Daarin staan tal van aanbevelingen. Wat is er met deze aanbevelingen gebeurd? https://www.samenlevingsopbouw-oost-vlaanderen.be/wp-content/uploads/2018/03/2011-11-Dossier-uithuiszetting-in-Sint-Niklaas.pdf